у меня сегодня такой дивный день, что я только и делаю, что ползаю по всяким архивам и прочим столь же духоподъемным местам.
и вона чо!

Жыў у другой палове XVIII ст. шляхціц пан Валадковіч, вядомы сваімі свавольствамі. Быў ён душой кампаніі за сталом у магната Караля Радзівіла, вядомага пад мянушкай Пане Каханку. Сам Радзівіл любіў распавядаць выдуманыя гісторыі пра тое, як біўся з вампірамі, ведзьмамі і пярэваратнямі. Наслухаўшыся, пан Валадковіч пасля застолляў з шабляй у руцэ хадзіў па могілках у суправаджэнні сяброў, выклікаў на бой нячыстую сілу. Ясна, што ахвярамі станавіліся не інфернальныя істоты, а жывыя людзі, якія трапляліся ім на дарозе. Каго ранілі, каго секлі бізунамі. За савольствы на яго падавалі ў суд. А, калі Валадковіч прыязджаў на судовае пасяджэнне са сваімі ўзброенымі “адвакатамі”, то суддзі ў жаху ўцякалі. Уплывовы Караль Радзівіл заўсёды ратаваў свайго ўлюбёнца ад справядлівага пакарання. Нават больш за тое, калі Валадковіч вырашыў стаць членам мінскага магістрата, старэйшы сябра і тут дапамог яму. Пане Каханку з некалькімі сотнямі салдатаў свайго асабістага войска прыехаў пад ратушу і ветліва выказаў сваё пажаданне магістрату. Войскі сышлі толькі тады, калі магістрат прагаласаваў так “як трэба”. Апынуўшыся на пасадзе, пан Валадковіч пабудаваў у Мінску два касцёлы, аднак свавольстваў не кінуў. Аднойчы ён пачуў, як ксёндз Аблачынскі падчас казані крытыкуе яго за нехрысціянскія паводзіны. На наступную нядзелю падчас святой імшы Валадковіч прывёў пад касцёл цыганоў з дрэсіраванымі малпамі і мядзведзямі, выкаціў бочку віна. Вернікаў у касцёле амаль не засталося, усе падаліся на дармавое свята. Потым Валадковіч загадаў сваім гайдукам сцябаць бізунамі ўсіх, хто трапіўся ім у горадзе. На судовым пасяджэнні, ён, зразумела, сваёй віны не прызнаў, абражаў трыбунал, а потым кінуўся на суд з шабляй і параніў аднаго з дэпутатаў, пасля чаго з лаянкай секануў па распяцці. Вяртаючыся дадому, Валадковіч пабіў вокны ў дамах суддзяў, разагнаў пахавальную працэсію мніхаў-дамініканаў, а музыкаў забраў з сабой, каб весялілі яго па дарозе.

На наступным судзе ён зноў пачаў абражаць трыбунал, а, калі даведаўся, што яго прысудзілі да смяротнай кары, распачаў бойку. Пана Валадковіча скруцілі і пасадзілі на жалезны ланцуг у сутарэннях ратушы. Уначы да яго прыходзіў ксёндз Аблачынскі, каб паспавядаўся перад стратай. Валадковіч выгнаў святара, спадзяваўся, што лепшы сябра Караль Радзівіл зноў выцягне яго на волю. Суддзі мусілі паспяшацца, іначай бы прыватнае войска Пане Каханку зноў апынулася б пад ратушай. Валадковіча расстралялі ў ратушным дворыку гэтай жа ноччу.

Непаспавяданы перад стратай пан Валадковіч ператварыўся ў прывід і штоночы палохаў позніх прахожых у самым цэнтры Мінска. Некалькі разоў ён зданню з’яўляўся і да свайго старэйшага сябра Караля Радзівіла. Пане Каханку нават пасяліў сямейнага ксяндза ў суседнім са сваім пакоі і заўсёды трымаў поруч з ложкам у спачывальні вернага сабаку.

pk-gazeta.by/belaruskiya-pryvidy/ - хоть и напечатала это газетка полесский курьер, а все правда, все правда.

русский переводжил во второй половине 18 века шляхтич пан Володкович, известный своими своевольными проделками. был он душой компании за столом у магната Кароля Радзивила, известного под прозвищем Пане Каханку. сам Радзивил любил рассказывать придуманные истории про то, как сражался с вампирами, ведьмами и оборотнями. наслушавшись таких историй, пан Володкович после застолий с саблей в руке ходил по кладбищу в сопровождении друзей, вызывал на бой нечистую силу. понятно, что его жертвами становились не инфернальные существа, а живые люди, которые попадались на пути. кого ранили, кого секли плетьми. за эти выходки на Володковича подавали в суд. а когда он приезжал на судебное заседание со своими вооруженными "адвокатами", то судьи в ужасе убегали. влиятельный Кароль Радзивил всегда спасал своего любимца от справедливого наказания. более того, когда Володкович решил стать членом минского магистрата, старший друг и тут ему оказал помощь. Пане Каханку с несколькими сотнями солдат своего личного войска приехал под ратушу и вежлива высказал свое пожелание магистрату. войска ушли только тогда, когда магистрат проголосовал как положено. оказавшись на должности, Володкович построил в минске два костела, однако своевольных выходок не оставил.
однажды он услышал, как ксендз Аблачинский во время проповеди критикует его за нехристианское поведение. в следующее воскресенье после святой мессы Володкович привел под костел цыган с дрессированными обезьянами и медведями, выкатил бочку вина. верующих в костеле почти не осталось, все подались на даровой праздник. потом Володкович приказал своим гайдукам бить плетьми всех, кто попался им в городе.
потом на судебном заседании он, понятно, своей вины не признал, оскорблял трибунал, а потом бросился на судей с саблей и ранил одного из них, после чего с бранью элестнул плетью по святому распятию. возвращаясь домой, Володкович разбил окна в домах судей, разогнал похоронную процессию монахов-доминиканцев, а музыкантов забрал с собой, чтобы развлекали его по дороге.
на следующем суде он снова начал оскорблять трибунал, а когда узнал, что его присудили к смертной казни, начал драку. Пана Володковича скрутили и посадили на железную цепь в подземельях ратуши. ночью к нему приходил ксендз Аблачинский, чтобы исповедовать перед казнью. Володкович выгнал священника, надеясь, что лучший друг Кароль Радзивил снова вытащит его на свободу. судьям пришлось спешить, иначе личное войско Пана Коханка снова оказалось бы под ратушей. Володковича расстреляли в ратушном дворике этой же ночью.
неисповедованный перед казнью пан Володкович стал призраком и каждую ночь пугал поздних прохожих в самом центре минска. несколько раз он призраком являлся и да своего друга Радзивила. Пане Коханке даже поселил семейного ксендза в соседней со своей комнате и всегда держал рядом с кроватью в опочивальне верного пса.