Записи с темой: архангелы (3)
jaetoneja
Еду я вчера, значит, в автобусе на работу. время около половины восьмого, уже хорошо рассвело, но все еще стоит прозрачное и слегка сумеречное. читать лень, в телефон пыриться тоже. насунул очочи на нос, в небо смотрю, я люблю там облака рассматривать и смотреть картинки из облаков.
и вот вижу я -- мельком, автобус по пустой пятничной трассе идет ровно и быстро -- как далеко над полем, почти над самыми градирнями ТЭЦ, встает во все небо образцово-показательный, отчетливый и удивительно непристойный... ну в общем да, хуй.
я аж ошалел. и телефон не вытащил. а хуй повисел себе секунд тридцать - и исчез.
а подлый голос и говорит в голове: сашычька, это что же божечка сказать тебе хочет, если прямо с утра такие сюжеты рисует?

ну и в общем, поскольку мир есть текст, а текст есть мир, то дальше оно уже само покатилось. я нивиноват.

Раптам зрабілася так ціха, што было чуваць, як недзе ў далячыне крычаць, падымаючыся пад самыя нябесы, жураўлі. І ў гэтай цішы мерна бубніў чыйсці голас - роўны, як быццам чалавек малітву чытаў.
-- І ў тыя дні аднойчы зірнулі яны на неба і пабачылі ў ім знак -- саромны вуд мужчынскі. Велічна і павольна плыў ен, складзены з аблокаў. І разгубіліся мужчыны, і засаромеліся кабеты, дзеці малыя пачалі плакаць, а дамашнія жывеліны енчылі, нібыта апошнія часы наставалі. І тады зразумелі людзі, што гэта ім прадвесце, Божы знак, і што часы надыходзяць і праўда апошнія...
Кардынал Лотр, да таго непамысна спаўшы ў сядле, схамянуўся.
-- Што?! -- збянтэжана спытаў, пачуўшы тое мармытанне. Азірнуўся і пабачыў свайго ж пахолка, мніха Якуба, што трусіў апошнім у кавалькадзе, на мышастай ціхенькай кабыле. У руках Якуб меў маленькую кніжачку накшталт кішэннага Тэстамэнту, з яе і чытаў.
-- Ці ты здурэў, Якубе?! -- грозна спытаўся Лотр. -- Як гэта Гасподзь можа явіць сябе ў выглядзе...
Ен перавеў вочы, пабачыў і пані Любку побач з астатнімі, і скончыў зусім тужліва:
-- У такім непрыстойным выглядзе.
-- Гасподзь усе можа! -- пераможным голасам адказаў Якуб. Ен быў крыху дуркаваты ад нараджэння, і ўсе добра гэта ведалі, але зараз пазабыліся. Такая ўжо прыгожая восень стаяла навокал -- празрыстая і залатая.



@темы: архангелы, жызинь, тексты слов, шум ржы

04:46

jaetoneja
и тут местного фольклора подвезли.
язык текста я честно не выбирал. мне вообще с большим трудом приходится удерживать себя от того, чтобы не писать его на русском.
к политической ситуации это никакого отношения не имеет.
вот блин времена настали, что за смену языка нарратива приходится оправдываться.

Вясковая хата, вечар на Дзяды. Перад іконамі сядзіць старэнькая бабця. Твар зчарнелы, нібы стары яблык, напрацаваўшыяся за доўгае жыцце рукі складзены паверх вышыванага хвартуху. Раптам заходзіць унук.
-- Бабця, бабця! А мы ж дзеда пахавалі?
-- Пахавалі, унучак, пахавалі, сонейка.
-- А чаму ен тады па хаце боўтаецца?
Тут маці з сенцаў выглядае:
-- Якога дзеда, сыночак?
Паглядзеў на яе хлопчык – а яна ў кікімару балотную ператварылася. Твар зялены стаўся, а валасы – нібыта івовыя галіны.
Тут і бацька з працы павятраўся.
-- Дзед, дзед прыйшоў! – кінуўся да яго хлапчыска, прыціснуўся да таткі, абхапіў яго рукамі.
-- Ты хто, хлопча? – спыніў яго бацька.
Глядзіць той – а заместа бацькі лешачына, увесь з трухлявага дрэва, і вочы як балотныя гнілушкі свецяць.
Азірнуўся хлопчык у сваей хаце – няма нікога, толькі ен ды старая бабка ля абразоў, ды дзед амаль нябачны сядзіць поруч на нізенькай лавачцы, а скрозь яго вагеньчык лампадкі глядзіцца. І зразумеў тады хлапчыска, что да іх мроя прыйшла – смяротная хвароба, якую нясуць з сабой архангельскія стрэлы. І тыя, у каго такая страла пападзе, не будуць памятаць ані сваякоў, ані бацькі з маткай, і памруць і стануць нав’імі істотамі.


@темы: архангелы, тексты слов

04:26

jaetoneja
сказано - текст, и да будет текст.
продолжение прямо вот отсюда: jaetoneja.diary.ru/p220103487.htm


читать дальше


@темы: архангелы, тексты слов