и вот вижу я -- мельком, автобус по пустой пятничной трассе идет ровно и быстро -- как далеко над полем, почти над самыми градирнями ТЭЦ, встает во все небо образцово-показательный, отчетливый и удивительно непристойный... ну в общем да, хуй.
я аж ошалел. и телефон не вытащил. а хуй повисел себе секунд тридцать - и исчез.
а подлый голос и говорит в голове: сашычька, это что же божечка сказать тебе хочет, если прямо с утра такие сюжеты рисует?
ну и в общем, поскольку мир есть текст, а текст есть мир, то дальше оно уже само покатилось. я нивиноват.
Раптам зрабілася так ціха, што было чуваць, як недзе ў далячыне крычаць, падымаючыся пад самыя нябесы, жураўлі. І ў гэтай цішы мерна бубніў чыйсці голас - роўны, як быццам чалавек малітву чытаў.
-- І ў тыя дні аднойчы зірнулі яны на неба і пабачылі ў ім знак -- саромны вуд мужчынскі. Велічна і павольна плыў ен, складзены з аблокаў. І разгубіліся мужчыны, і засаромеліся кабеты, дзеці малыя пачалі плакаць, а дамашнія жывеліны енчылі, нібыта апошнія часы наставалі. І тады зразумелі людзі, што гэта ім прадвесце, Божы знак, і што часы надыходзяць і праўда апошнія...
Кардынал Лотр, да таго непамысна спаўшы ў сядле, схамянуўся.
-- Што?! -- збянтэжана спытаў, пачуўшы тое мармытанне. Азірнуўся і пабачыў свайго ж пахолка, мніха Якуба, што трусіў апошнім у кавалькадзе, на мышастай ціхенькай кабыле. У руках Якуб меў маленькую кніжачку накшталт кішэннага Тэстамэнту, з яе і чытаў.
-- Ці ты здурэў, Якубе?! -- грозна спытаўся Лотр. -- Як гэта Гасподзь можа явіць сябе ў выглядзе...
Ен перавеў вочы, пабачыў і пані Любку побач з астатнімі, і скончыў зусім тужліва:
-- У такім непрыстойным выглядзе.
-- Гасподзь усе можа! -- пераможным голасам адказаў Якуб. Ен быў крыху дуркаваты ад нараджэння, і ўсе добра гэта ведалі, але зараз пазабыліся. Такая ўжо прыгожая восень стаяла навокал -- празрыстая і залатая.